Για την ταινία Ηνωμένες Πολιτείες της Αγάπης (4 ιστορίες δυστοπικής μη-Αγάπης)

Σταύρωση ως σταυροδρόμι, σταύρωση ως ο πόνος και ο τρόμος δια-μέσου της ελευθερίας... 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αγάπης ως σχόλιο στην καπιταλιστική υπόσχεση μιας δυστοπίας

Οι Ηνωμένες πολιτείες της (μη-)Αγάπης. Πολωνική παραγωγή, βραβευμένη στο φεστιβάλ του Βερολίνου.

Μια σπονδυλωτή ταινία με σφικτό σενάριο, ειδικά στην εις βάθος σκιαγράφηση των γυναικείων χαρακτήρων και της σεξουαλικότητας τους. Εξαίρετες  ηθοποιίες αλλά κάπως επίπεδη σκηνοθεσία κυρίως στο ζήτημα της φωτογραφίας.  Η επιλογή ήταν ενός κλινικού βλέμματος καταγραφής, δλδ της κάμερας-παρατηρητή. Θα το περιέγραφα και ως Υπερεγωτικό. Δίχως να υπάρξει κάποιος ξεκάθαρος σχολιασμός μέσω της κάμερας. Με εξαίρεση τα εξωτερικά πλάνα, όπου καταφέρνει να εμφανίσει κλειστοφοβικούς, τους  ανοιχτούς ορίζοντες των τοπίων σε συνδυασμό με την αρχιτεκτονική των πολυκατοικιών-τόπων που ξετυλίγοντυαι οι τέσσερις αφηγήσεις. Η ταινία συνολικά είναι ένα οξύ σχόλιο πάνω στην διάχυτη εμπορευματοποίηση των πάντων, ακόμα και της αγάπης που γίνεται αντικείμενο συναλλαγής μαζί και οι άνθρωποι από ερώμενοι γίνονται αντισυμβαλλόμενοι σε εμπορικές συμφωνίες με αντικείμενο την Αγάπη.

Αν κάτι δείχνει ξεκάθαρα η ταινία είναι ότι μπορείς να μιλάς για Αγάπη και τελικά να εννοείς μια Οδύνη στην μορφή της σταύρωσης (πολύ χαρακτηριστικά το δείχνει μέσω του πανταχού παρούσας παρουσίας της Καθολικής Εκκλησίας) δίχως Ανάσταση. Αντικαθιστώντας έναν Κύριο (το καθεστώς του Γιαρουζέλσκι με αυτό της Καθολικής Εκκλησίας) με έναν άλλο Κύριο. Το αντίστοιχο δλδ να μιλάς για κομμουνισμό  με όρους Καπιταλισμού.

Τέλος εμφανίζεται ένα διακριτικό αλλά επίσης  αιχμηρό σχόλιο για την βαριά σκιά της Γερμανίας ως της καθοριστικής δύναμης στην Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.

Κριτική θα μπορούσα να ασκήσω φέρνοντας την συγκεκριμένη ταινία σε αντιπαραβολή με αυτή της "Δασκάλας" (από την Τσεχία).  Υπάρχει στην πολωνική ταινία καταγραφή, περιγραφή & σχόλιο της Σταύρωσης δίχως Ανάσταση.
Δεν υπάρχει όμως δυνατότητα Εξόδου. Αντίθετα στην  "Δασκάλα" εμφανίζονται τελικά στην αφήγηση  άνθρωποι που αναζητούν και ενίοτε καταφέρνουν την Έξοδο.

Στην πολωνέζικη ταινία όμως η κατάσταση είναι δίχως έξοδο από την Δυστοπία των Ηνωμένων Πολιτειών της μη-Αγάπης. Εκτός από μια αμφίσημη σκηνή μιας πιθανής αγαπητικής επανεύρεσης που γίνεται στην πρώτη αφήγηση. Στην 1η ιστορία μη-Αγάπης στην ζωή μιας γυναίκας, με τον σύζυγό της.

Νίκος Πάλλης (aka Altair Proxima)