Αυτό που δεν λέγεται στην εποχή μας: Είμαι...

Αυτό που δεν λέγεται στην εποχή μας:
Είμαι...
Όχι είμαι κάτι (χρήσιμος, παραγωγικός, όμορφος, αυθεντικός)
Είμαι, θα είμαι, πως θα είμαι, πως ήμουν, πως θα ήμουν...
αλλά είμαι αυτοδίκαια, δίχως να χρειάζεται ν' αποδείξεις και δίχως υπερεγωτικά κρυφά προστακτικά τεκμήρια
"Απε-δειξε ότι αγαπάς με αν τολμάς, για να [σου] είμαι κάτι"
"Αγάπα με διότι χάνομαι σβήνω δίχως την αγάπη σου.
"Αποδείξτε ότι δουλέψατε σήμερα..."
"Αποδείξτε ότι έχετε λόγο ύπαρξης στην κοινωνία..."
"Αποδείξτε..."
"Αποδείξτε..."
"Αποδείξτε την ποσότητά σας, διότι μόνο αυτή μετριέται..."
Η αγάπη ως αντικείμενο συναλλαγής και η απόδειξη για την εφορία το υπό-χρεου...
Καμία αγάπη δεν υπο-χρεώνει και καμία υπο-χρέωση αγάπης δεν συμβιβάζεται με την αγάπη και τον έρωτα.

Απάντηση σε αυτό το προστακτικό που σε αρπάζει από το λαιμό και σε πνίγει και ζητά να ξεχυθεί μέσα σου, μπορεί να βρεθεί στην τέχνη. Μπορεί και να βρεθεί και σε μια τέχνη ως πολιτική αντίληψη.


Στην τέχνη που είναι ότι αγγίζει τον άνθρωπο. Ότι τον συγκλονίζει.
Ότι τον Ανασταίνει.
Ότι επιτρέπει να θεραπεύσει τις πληγές του.
Ότι του δείχνει πριν απ' όλα το "είναι", το ήδη είναι, το "θα είναι" του καθ' ενός μας και δεν χρειάζεται να "έχει", για να είναι.

Το "Είμαι" που "Είσαι", που θα είσαι ήδη ερχόμενος από το μέλλον στο παρελθόν, δίχως να στηρίζεται σε ιδεολογικά δεκανίκια προσδιοριστικές ιδιότητες, φαλλικά ιδεαλιστικά ρουχαλάκια.
Η τέχνη βγάζει τον άνθρωπο από το διαχειρίσιμο σημείο.
Από το τερατώδες σημείο όπου συμπίπτουν το "είμαι" με το συνοδευτικό "κάτι" ΄πως μέσα σε μια πολλαπλότητα κατοπτρισμών καταλήγεις ένα σημειακό κάτι (που λέει και μια καλή μου φίλη). Διότι το "είμαι" ειναι ήδη κομματιασμένο
Κάποιος το κομμάτιασε κάποιος ήδη κομματιασμένος σε μια γεννεολογία κομματιασμένων δεν μπορεσε να δει ν' ακούσει σκέτο το "Είμαι" και κόλλησε ένα "κάτι".
Κι έτσι πολλοί άνθρωποι κατα-λήγουν "κάτι" για να έχουν ένα "είμαι"...

Είμαι (τριμερές Ένα) Πρόσωπο (Φαντασιακό) , Λόγος (Συμβολικό), Σώμα (Πραγματικό) προς συνάντηση έτερου Είμαι τριμερούς...
Δεν είμαι αυθεντικός εαυτός δεν ψάχνω (χαμένους) συμπληρωματικούς αυθεντικούς εαυτούς. Διότι αν είμαι κάτι, αυτό το κάτι ανοίγει και την οδό της απώλειας μου/του.


Κάποιος μπορεί να να στο κλέψει αυτό το (πολύτιμο λατρεμένο εξυψωμένο) κάτι, μπορεί να ναι μετανάστης μπορεί ο άλλος ή ο Άλλος, μπορεί ο άλλος να κλέψει τον εαυτό του και να σου αποστερήσει την πολύτιμη παρουσία του ο διαφορετικός, άξαφνα  που εμφανίζεται μπροστά σου.  

Την Βίβλο την διαπερνά ένα μήνυμα: Θα είσαι άνθρωπος διότι εσύ ήδη εσύ είσαι άνθρωπος.
Και εσύ δεν θα [είσαι]

ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ [psych(i)ama]
ούτε χρειάζεται να είσαι σώμα πόνου κσι οδύνης για να είσαι...
Αν χρειάζεται, να είσαι ο Φύλακας της Διαφοράς.