Το (πλαστικό) ακάνθινο στεφάνι της πρωτομαγιάς

Καρακόλιθος Βοιωτίας - Μνημείο εκτελεσθέντων επί Κατοχής.

Τα παιχνίδια συνεχίζουν εφ' όρου ζωής άλλοτε με δάκρυα, άλλοτε με γέλια...
Το πρόβλημα είναι ότι αφορούν τα στελέχη/απο-κόμματα στην Αριστερά, που πιστεύουν μόνο στο πλαστικό στεφάνι που στερεώνονται τα ήδη-πεθαμένα λουλούδια μιας Πρωτομαγιάς που την καταδικάζουν να μην έρθει.
Προτιμούν τους ηρωικούς και ακίνδυνους πεθαμένους να τους χουν κονίσματα και σύμβολα φυλαχτά του κώλου τους, παρά να ελπίζουν και να πιστέψουν στην Πρωτομαγιά που θα συντρίψει το εργασιακό κάτεργο. Την θέλουν την Πρωτομαγιά μα την απολαμβάνουν βουβή, κουρελιασμένη και ρημαδιασμένη.
Κούφια λόγια για εξεγέρσεις, γεμάτα περιστροφικούς τακτικισμούς και όχι επ-αναστατικά ρήματα, αιωνίως στρεφόμενοι δίχως καν την έκσταση των περιστροφικών Δερβίσηδων. Στρίβοντας δια της τακτικής (του αρραβώνος). Είναι σκυλάκια παιχνιδιάρικα που κυνηγάνε χαρωπά την ουρά τους υπό το παγωμένο βλέμμα των βαλσαμωμένων ηρώων, των τοτέμ που ναι ταμπού και τα ονόματα τους (εις το όνομα του Λένιν, του Άρη, του Καρόλου) έχουν γίνει προσωδιακή επίκληση, ξεψυχισμένη προσευχή.Το μόνο που μιλάνε αυτά τα-στελέχη/από-κόμματα είναι το ευαγγέλιο του λόγου τους, στον μόνο που απευθύνονται είναι ο καθρέφτης τους.
Τούτο πλαστικό στεφάνι και τα ήδη-πεθαμένα λουλούδια του είναι που γίνεται το ακάνθινο στεφάνι στους σταυρωμένους εργαζόμενους. 
Που έχουν κρεμαστεί στον σταυρό του εργασιακού μαρτυρίου τους. Που έχουν στηθεί στον τοίχο αντίκρυ από τις μπούκες της απόλυσης, της εντατικοποίησης της ρουφιανιάς, του κρύβε λόγια και κατάπιε τα λόγια σου. Ηρωική Σταύρωση δίχως Ανάσταση. Στην σειρά προσομοιώσεις της Εργατικής πρωτομαγιάς. Εδώ και χρόνια πολλά.
Χρόνια μας πολλά....

"Υπερμεγέθη πλαστικά     στεφάνια κρέμονται από την   οροφή και   αντί να σου μυρίζει    νεκροταφείο ζωντανών,   πανηγυρίζεις   για τον   ερχομό του Μάη.     Βγαίνεις στο δρόμο με    ένα χαμόγελο που δεν απευθύνεις    σε κανένα και παίρνεις    τα μέσα μαζικής μεταφοράς προς   άγνωστη κατεύθυνση.   Όταν ανοίγει    απότομα η   πόρτα του    λεωφορείου και     βλέπεις    τους επιβάτες να    είναι «ο ένας πάνω        στον άλλο»      ξαφνικά λιποθυμάς! Γκαντεμιά…"