Δευτέρα 8 Μαΐου 2017

Το τέλος του Β ΠΠ, το τέλος του ναζισμού;

Για την άνευ όρων συνθηκολόγηση της Γερμανίας στον ΒΠΠ.

Από την πολύ ενδιαφέρουσα ρώσικη ταινία "Λευκός ΤίγρηςБелый Тигр[1] του KarenShakhnazarov.
Από τις καλές περιπτώσεις μιας αλληγορικής κινηματογραφικής αφήγησης, με όρους μαγικού ρεαλισμού. Αφορά την ιστορία ενός στρατιώτη-οδηγού ενός Τ-34 που αποκτά κάποιες μεταφυσικές ιδιότητες να επικοινωνεί με τα άρματα μάχης, μετά τον σχεδόν θανάσιμο τραυματισμό και την ως εκ θαύματος ανάρρωσή του, σε αρματομαχία στο Ανατολικό Μέτωπο, στα δάση της Λευκορωσίας κατά τον Β ΠΠ.
Σ' αυτόν τον οδηγό ανατίθεται ένα επίλεκτο πλήρωμα για να κυνηγήσουν τον "λευκό Τίγρη". Ένα γερμανικό τανκ τύπου Tiger που είναι άτρωτο και εμποδίζει την προέλαση προς το Βερολίνο της Ναζιστικής Γερμανίας. Αλληγορικά και μυστικιστικά[2] το πνεύμα του πολέμου και του ναζισμού ταυτόχρονα.




Στην τελευταία σεκάνς/επίλογο της ταινίας, εμφανίζεται ένας (όχι και τόσο) φαντασιακός μονόλογος-απεύθυνση του Χίτλερ πιθανόν προς τον Σπέερ[3], όπου εξηγεί (αναδρομικά) ότι το πνεύμα του ναζισμού ηττήθηκε αλλά δεν εξαφανίστηκε από την Ευρώπη, διότι "ο πόλεμος είναι η ζωή καθαυτή , ο πόλεμος είναι η αυθεντική ανθρώπινη κατάσταση" [η τελευταία ατάκα της ταινίας]. Η περιβόητη επαύξηση της ανταγωνιστικότητας στην  οικονομία του Καπιταλισμού, δεν είναι ένας διαρκής αέναος πόλεμος;
Όλων ανταγωνιστικά εναντίων όλων....


Με αγγλικούς υπότιτλους.

[1] Το τρέιλερ της ταινίας. Και ολόκληρη η ταινία με αγγλικούς υπότιτλους.

[2] λέξη που χρησιμοποιείται στην ταινία.

[3] Άλμπερτ Σπεερ 1905-1981. Υπουργός Εξοπλισμών του Ράιχ, από το 1943.
Η ιδιαίτερη θέση του Σπέερ μεταξύ των ναζιστικών στελεχών βασιζόταν στην εξαιρετικά καλή σχέση του με τον ηγέτη του Τρίτου Ράιχ, τον Αδόλφο Χίτλερ. Μέχρι το τέλος του Τρίτου Ράιχ είχε πάντα την στενότερη επαφή με τον δικτάτορα, παρόλο που είχε ως αντίζηλους ισχυρούς αξιωματούχους όπως τον Γκαίμπελς και τον Μπόρμαν. Μονάχα η καλή αυτή σχέση με τον δικτάτορα, ο οποίος πάντοτε είχε χρόνο για τον Σπέερ, αποτελούσε την δύναμη του, διότι στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα δεν είχε αξιόλογη επιρροή. Επομένως, η εξάρτηση του από τον Χίτλερ ήταν απόλυτη. [...]
Ο Σπέερ είχε όλο και περισσότερη ευθύνη για τα εγκλήματα των εθνικοσοσιαλιστών. Ζητούσε συνεχώς περισσότερους "εργάτες σκλάβους", τους οποίους του εξασφάλιζαν ο Χάινριχ Χίμλερ και ο Φριτς Ζάουκελ. Πέραν αυτού, οι απάνθρωπες συνθήκες εργασίας αυτών των σκλάβων δεν τον ενδιέφεραν καθόλου. [...]
Αμέσως μετά τον θάνατο του Φριτς Τοτ τον Φεβρουάριο του 1942, Ο Χίτλερ διόρισε τον Σπέερ υπουργό Εξοπλισμών και Πυρομαχικών. Στη νέα του θέση ήταν, μεταξύ άλλων, και υπεύθυνος για την διανομή του οικοδομικού υλικού για τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Εκείνο το καιρό μαθαίνει από δυο συνεργάτες του ότι το Άουσβιτς προορίζεται για την λύση του "εβραϊκού ζητήματος", την λεγόμενη Endlösung ("Tελική Λύση"). Επίσης και αυτό το γεγονός αρνήθηκε να το δεχτεί όσο ζούσε. Μέχρι το τέλος του πολέμου κατάφερε να αυξήσει την παραγωγή πολεμικού υλικού σε υψηλό βαθμό, πάντα με την χρήση εκατομμυρίων κρατουμένων των στρατοπέδων συγκέντρωσης, τους οποίους προμήθευε, μεταξύ άλλων, ο Φριτς Ζάουκελ.
Από την Ελληνική wikipedia

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το γάλα της Φορμόλης

Ευρισκόμεθα εμείς οι γιατροί προ ενός ασθενούς επί της χειρουργικής κλίνης, μικρέ ανθρωπάκο...[1] Ο Κάρολος είχε γράψει για τον νομοτελειακό...

Αναγνώστες