Το σάπισμα της απόλαυσης (το ναρκωτικό) που ναρκώνει τον λόγο κι αφήνει το Σώμα δίχως επιθυμία σε ζωντανό θάνατο. Είναι το βασίλειο του Κυνισμού, της τρέλας είναι το βασίλειο της εκπόρνευσης που δε διστάζει μπροστά σε τίποτα, ξεπουλά σε τιμή ευκαιρίας σώμα, ψυχή, παιδί...
[1]
Κάθε προσπάθεια προς τον Κομμουνισμό, δηλαδή τον μεσσιανικό χωροχρόνο της Σωτηρίας του κάθε επιθυμ-όντος ανθρώπου (ως Υποκείμενο της ασυνείδητης του ιστορίας ), κάθε προσπάθεια που τέμνει την αναγκαία Οδύνη, τα αναγκαία θύματα του Καπιταλισμού, θ' αποτύχει εκτός κι αν λάβει υπ' όψη, στην όψη & διά μέσου της όψης, τη σαγηνευτική οδύνη, την ακαταμάχητη έλξη προς οδύνη που εμφανίζεται, όταν ο κυνισμός της αναγκαίας θυσίας, αντικαταστήσει την Πίστη, την Ελπίδα & την Αγάπη.
[1] Σκηνή από την κινηματογραφική μεταφορά του 1984, στο Επικό βιβλίο του Frank Herbert, Dune . Μια ταινία που επιχείρησε να ξεκινήσει ο Alejandro Jodorowsky το 1975 σκηνοθέτησε ο David Lynch και διαμελίστηκε σε μεγάλο βαθμό από τους παραγωγούς Dino & Raffaela De Laourentiis.
Ο καπιταλισμός εργαλειοποιεί το σώμα...
Ο καπιταλισμός εργαλειοποιεί το Σώμα μέσω μιας επανά-ληψης πολύ συγκεκριμένων στερεοτυπικών εικόνων προ-βολής προστακτικών/Υπερεγωτικών προτύπων & μοντέλων κομφορμισμού.
Μια ηθική της προσαρμογής σε συγκεκριμένες προ-διαγραφές (εκλογικευμένες πολλές φορές από έναν επιστημονισμό).
Ένα μοντέλο που δημιουργεί και αυξάνει κύκλους εργασιών (Υγείας, ομορφιάς, ευτυχίας), κύκλους κατανάλωσης.
Ο καπιταλισμός εργαλειοποιεί το σώμα ενίοτε θανατώνοντας το. [1]
Ο καπιταλισμός για να εργαλειοποιήσει το σώμα, θανατώνει την ασυνείδητη και υποκειμενική και διαλεκτική σχέση ανάμεσα στην επιθυμία και την απόλαυση.
Η Κατανάλωση έρχεται υποκατάστατα, στην θέση της τριαδικής διαλεκτικής της Επιθυμίας και της απόλαυσης.
Στην θέση της καύλας. Όταν ο άνθρωπος πάψει να καυλώνει με την ζωή του, με τους τριγύρω του, με τον άνδρα ή την γυναίκα, τον ήχο, την εικόνα, την μυρωδιά, την γεύση, την αίσθηση, τότε έρχεται η καύλα της κατανάλωσης αντικειμένων. Κι επειδή ζούμε σε μεταμοντέρνους καιρούς η καύλα της κατανάλωσης μπορεί να έχει την ιδεολογική μορφή της κατανάλωσης εμπορευμάτων στην μορφή ανθρώπων, μα και ιδεών.
Μπορεί να έχει την μορφή της αυτοκατανάλωσης ή σε ένα κατοπτρικό σημειακό αναδιπλασιασμό την κατανάλωση της αντικατανάλωσης.
Το τελευταίο φοράει ιδεολογικά ρουχαλάκια (π)ηθικισμού, όπως αυτά της όποιας αντικουλτούρας (ένα παράδειγμα η καταναλωτική αντικουλτούρα της κρεατοφαγίας που λέγεται veganισμός ένα άλλο η καταναλωτική αντικουλτούρα της ερωτικής κανονικότητας που λέγεται Pride) που ξεκινά να αποδομήσει τον καπιταλισμό καταλήγοντας σε ένα συρρικνωμένο σημείο-εικόνα και αντικείμενο, πολλαπλής έκθεσης.
Η καύλα της κατανάλωσης μορφολογικά εμφανίζεται ως μια στερεοτυπική πορνογραφική σημειολογία. Όπου πορνογραφία είναι ο ερωτισμός (η επιθυμιτική/απολαυστική κατάσταση) που κατέληξε εμπόρευμα. Εκτίθενται εικόνες επί εικόνων (από selfies, κατοικιδίων παιδιών, φαγητών), όλες βορά σε ένα καταβροχθιστικό και αδηφάγο βλέπειν να βλέπεσθαι.
Για τον άνθρωπο ως Υποκείμενο του ασυνειδήτου κάθε πραγματική επιθυμητική κατάσταση ως βιωμένος χωροχρόνος, δεν έχει την ανάγκη υποστήριξης από αντικείμενα πραγματικά ή συμβολικά, όπως τα χάπια, το χρήμα, η (φαλλική) εξουσία, η (ομορφιά ως φαλλική ) εικόνα , η (φαλλική) καριέρα, η (αν)ασφάλεια, ο φαγωμένος Νόμος (δλδ η ηθική ως ιδεολογία) κοκ.
Σε κάθε επιθυμιτική κατάσταση, η επιθυμία είναι εκ-πορευόμενη από τον/την επιθυμ-όν/επιθμ-ούσα. Η επιθυμία είναι που ρέει και μπορεί να εμφανίζεται ενσαρκωμένη στο πρόσωπο του άλλου. Σε σχέση με την γοητεία ή την σαγήνη δεν υπόκειται σε κανόνες ή κανονικοποίηση. Δεν μπορεί να πωληθεί να εξαγοραστεί ή να είναι αντικείμενο εμπορευματικής συναλλαγής. Και η επιθυμία δεν ασκείται, βιώνεται, απελευθερώνει δεν υποτάσσει ούτε είναι οδυνηρή. Αυτός που σε γοητεύει μπορεί και να σε απορ-ρίψει, και να εκπέσεις της γοητευτικής χάριτος, αυτός που σε επιθυμεί δεν σε απορρίπτει ποτέ.
Αντίθετα ο καπιταλισμός (παλαιάς ή μεταμοντέρνας κοπής) οδηγεί σε συγκρότηση κοινωνικών δεσμών που προτάσσουν την υποταγή/υποδούλωση στην σαγήνη του καταναλωτικού αντικειμένου και της αυτοκατανάλωσης. Σε μια εμπορευματοποίηση των σχέσεων. Η υποκειμενικότητα χάνεται διότι για να είσαι χρήσιμος (και όχι μόνο στον καπιταλισμό), χρειάζεται να εργαλειοποιηθείς στον ένα ή άλλο βαθμό. Αλλιώς εξορίζεσαι στο περιθώριο, σχεδόν εκτός κοινωνίας.
Το σώμα (όχι μόνο του εργάτη/εργαζόμενου) προσφέρει ως αντικείμενο υπηρεσίες/προϊόντα στην αγορά και ως αντικείμενο δέχεται υπηρεσίες και προϊόντα, αναβάθμισης του βελτίωσης του . Αυτή η προσφορά του σώματος στην καπιταλιστική αγορά (ως παραγωγού και ως καταναλωτή προϊόντων και υπηρεσιών) είναι που μας κάνει όλους προλεταρίους. Ο άνθρωπος οφείλει (οπότε και έχει χρέος) να προσαρμοστεί στον απαιτούμενο ρυθμό κατανάλωσης ώστε να να υπάρξει το αναγκαίο (για μια επιχείρηση) στον καπιταλισμό (υπερ)κέρδος/πλεόνασμα. Όλα αυτά μέχρι να μην μπορεί να υπάρξει πλεόνασμα, τότε ξεκινάει η κρίση (νοήματος το λέω εγώ) υπερσυσσώρευσης/υπερ-απόλαυσης. Προκειμένου να σωθεί ο καπιταλισμός οι απαντήσεις για τα αίτια της κρίσης κατευθύνονται πέραν του ιδίου του καπιταλισμού. Ευθύνονται όσοι βρίσκονται εκτός νόρμας. Όπως συνέβαινε στο Ancient Regime η γραφειοκρατία οι τσανακογλείφτες οι λακέδες του καπιταλισμού, καθιστούν τον Μονάρχη-Καπιταλισμό ιερό & απαραβίαστο, κάθε συζήτηση είναι ταμπού. Είναι όμως η ίδια η δομή συγκρότησης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής που το κύριο προϊόν τους είναι η ασυνείδητη οδύνη. Η οδύνη όμως είναι διαχειρίσιμη, η Επιθυμία/Απόλαυση δεν είναι:
Με μια κουβέντα ο σύγχρονος κομφορμισμός καταλήγει σε μια διαχείριση της οδύνης, σε κατευναστικά ιδεολογικά, ψυχολογικά ή ιατρικά χάπια, που καταλήγουν να 'χεις μπει στην μπρίζα για να έχεις ένα "ηλεκτρικό χαμόγελο"
-"Χαμογέλα στο τέλος θα πιστέψεις ότι είσαι ευτυχισμένος"
-"Χαμογελάτε είναι μεταδοτικό"
-"Κάθε πρωΐ κάντε ευτυχισμένες σκέψεις"
-"κάθε πρωΐ να κάνετε τις τάδε ή δείνα ασκήσεις ευτυχίας"
-"Πολύ το αναλύεις μωρέ"
Το πέραν του δύο των αδιέξοδων διλημμάτων, πρεσβεύει μια ζωή που μπορεί να σε πάει πέραν της οδύνης.
Είτε μιλάμε στο πολιτικό πεδίο είτε μιλάμε στο ερωτικό πεδίο. Η ενσάρκωση της Αγάπης, (όχι της αναιμικής Πλατωνικής) ούτε της σύγχρονης προσ-ο-μειωτικής Αγάπης που χρειάζεται χίλια δυο φετιχ-αντικείμενα υποκατάστατα και δεκανίκια, προϋποθέτει το πέραν του δυισμού.
Η ευδαιμονία δεν είναι το ακριβώς αντίστροφα ισοδύναμο, της απουσίας οδύνης.
Στην ρίζα του κακού υπάρχει η οδύνη. Υπάρχει και σαγήνη. Και ένας βιβλικός στίχος γράφει:
"Και εμπιστεύτηκε ο θεϊκός που γεννά ζωή, πάνω στον γήινο λέγοντας: «όλα τα δέντρα του κήπου (που περικλείονται στον κήπο) θα έχεις φάει θα τρως
- Το δέντρο της γνώσης που ήταν όμορφο και δυσάρεστο/επώδυνο όχι (δεν) θα φας
- Από την μέρα που θα έτρωγες από θάνατο, θα έχεις πεθάνει»[2]
Η διαλεκτική/επιθυμητική Εικόνα λειτουργεί ως ένα (ας πούμε στοιχείο ανάμνησης) μη συμμετρικό. Κάτι που τον άνθρωπο/υποκείμενο τον συγκλονίζει και τον προβληματίζει ταυτόχρονο. Ένα θραύσμα που «σπάει το συνεχές του χωροχρόνου» ενός νοήματος. Ενός κανόνα ΤΙΝΑ (There Is NO Alternative) . Κάτι που θέτει σε κάθε άνθρωπο το ερώτημα "ζω"; (είμαι όντως άνθρωπος ως επιθυμιτικό Υποκείμενο ή είμαι μια καταναλωτική μηχανή με ανθρώπινη μορφή;)
