[upd] Ομοίωμα πολιτικής (ή η μεταμοντέρνα μισαλλοδοξία )

Υπάρχει μια δικτυακή ιστορία[1] που είναι ζωντανό μάθημα στο πως πιάνει τόπο η προπαγάνδα. Όσο ποιο παράλογα δίχως νόημα και ασύνδετα είναι τα στοιχεία (σημάδια/ίχνη) μιας αφήγησης τόσο ποιο σαγηνευτική και πιστευτή αυτή καθίσταται "And it is because the sign has been turned from its meaning or "seduced," that the story itself is seductive. It is when signs
are seduced that they become seductive.
Only signs ,without referents, empty, senseless, absurd and
elliptical signs, absorb us."[2].

Είναι τρομακτική η δύναμη της σαγηνευτικής γοητείας  της συγκεκριμένης ιστορίας (με διώκτες & διωκόμενους, σφαγείς και  δολοφόνους),  που τόσο εμφανώς  αποτελεί προϊόν σύγχυσης μεταξύ  φαντασίωσης & πραγματικότητας[3]  γινόμενη  πιστευτή και αναπαραγόμενη από 7.000 ανθρώπους.

Ένα νούμερο που είναι στο μέγεθος μιας μικρής ελληνικής πόλης.

7.000 άνθρωπο επέλεξαν να πιστέψουν μια αφήγηση που μπάζει από όλες τις μεριές, έχοντας ακόμα και αντικειμενικά πειστήρια (την φωτογραφία ενός χτυπημένου από όχημα, γατιού).

Μια κριτική ανάγνωση όλης της αφήγησης , μια κριτική ματιά στην φωτογραφία του γατιού, μια συλλογικότητα με  φιλοζωϊκό κύρος, ΔΕΝ αρκούν να ανατρέψουν το χάπι-πόρισμα  του κάθε γκουρού που λειτουργεί ως (δικτυακός) Master.

Λιντσαρίστηκε δικτυακά  συγκεκριμένος άνθρωπος με βαρύτατους χαρακτηρισμούς (δολοφόνος, ψυχοπαθής), αλλά για πολλούς είναι προτιμότερο να παραμείνει κρεμασμένος, παρά να παραδεχτούν κάποιοι ότι έσφαλαν λειτουργώντας με μισαλλοδοξία & οπαδικά.

Ο Νόμος του Λιντς έτσι λειτουργεί. Ταΐζει με τον Λόγο του, ως ταΐστρα, ο εκάστοτε Master μεμφόμενος  κάποιον που ταιριάζει με μια κοινά στερεοτυπική και φαντασιωτική αντίληψη και οι υπόλοιποι πρόθυμα τρώνε αμάσητο τον (ωραίο στην όψη μα πικρό γεμάτο δηλητήριο) λόγο του ενός και την υπόδειξή όσο αντιφατική κι αν είναι. Έτσι δημιουργούνται οι σέχτες, τα ιερατεία, οι πεφωτισμένες ελίτ, οι γραφειοκράτες που απλά κάνουν την δουλειά τους, γνωρίζοντας τίποτα για τον φόνο, αναπαράγοντας τον όμως.
Είναι μια ακόμη προειδοποίηση προς τους ενσαρκωτές, του κοινωνικού ριζοσπαστισμού, ότι η πορεία είναι αδιέξοδη , όταν παραιτηθείς από την προσπάθεια για κοινωνικό μετασχηματισμό. Η πορεία είναι αδιέξοδη όταν χαθεί ο Άνθρωπος. Είναι αδιέξοδη, όταν αφαιρεθεί από τον άνθρωπο το (ασυνείδητο) Υποκείμενο της Ιστορίας ή η  Ιστορία από το Υποκείμενο. Όταν πάψει η αναζήτηση  για μια μια πορεία προς ένα τόπο πέραν του καπιταλισμού και των κοινωνικών σχέσεων που αυτός επιβάλλει. Όταν αντικατασταθεί η διαλεκτική αφήγηση του Υλισμού με την Ιδεολογία του τρόπου ζωής (way of Life). Τότε "ότι ούτε ακόμη και οι νεκροί δεν θα 'ναι ασφαλείς από τον εχθρό, εάν αυτός νικήσει. Και ο εχθρός αυτός δεν έχει πάψει να νικά.".
Όσοι αγωνίστηκαν ενάντια στον καπιταλισμό θα καταντήσουν από συγκλονιστικές αφηγήσεις ανθρώπων - ζώντων Συμβάντων, ανόητες γραφικές φιγούρες, φαντάσματα, με τον οίκτο ως την μόνη δυνατότητα μνήμης γι αυτούς. Διότι πλέον η πολιτική χειραφέτησης θα έχει μετατραπεί σε μια προσομοίωση, και κάθε πολιτική πράξη θα είναι ομοίωμα πράξης. Και κάθε Συμβάν που διακόπτει το ρου της Ιστορίας δεν θα έχει χρόνο να συμβεί, ούτε Τόπο να σταθεί, διότι θα έχουν αφανιστεί, θα έχουν ξεγραφτεί οι ενσαρκωτές, οι παρελθόντες ενσαρκωτές που γύρευαν την έλευση του χρόνου της λύτρωσης. Αυτή η αντικατάσταση καταλήγει ένα ομοίωμα (semblant) κοινωνικής χειραφέτησης. Σε μια σύγχυση του καλού με το κακό σε ένα ενιαίο κι αδιαίρετο καλοκακο που αρνείται την ύπαρξη του Κακού (δλδ της άρνησης του Νόμου της Διαφοράς) όπου βολικά εναλλάσσονται ως ισοδύναμες συμμετρίες, το καλό ως σημείο με το κακό ως σημείο. Διότι έτσι το καλό και το κακό χάνουν το περιεχόμενό της επίπτωσή τους σε έναν άνθρωπο, Υποκείμενο του Λόγου. Μετατρέπονται σε λέξεις-τσόφλια που εξυπηρετούν εργαλειακά την άσκηση και την επιβολή του "δικού μας τρόπου ζωής" ως νόρμας. Τελικά υπηρετεί ένα νέο κομφορμισμό, μια νέα κανονικοποίηση (normalization) που για να σταθεί χρειάζεται την μισαλλοδοξία[4].
Εντέλει οι πολιτικές του τρόπου ζωής όπως οι έμφυλες πολιτικές καταλήγουν συρρικνωμένες σε ένα θλιβερό σημείο "δικαιώματος" στην αντίληψη του σώματος ως εργοστάσιο παραγωγής Απόλαυσης. Όλα αυτά στο όνομα της Ηθικής του Καλού. Κολυμπώντας σε ένα ατελείωτο ωκεανό Υπερεγώ με ορίζοντα μια άρρητη προστακτική.

Αντίστοιχα ο τρόπος ζωής στην ιδεολογικοποιημένη φιλοζωία (δλδ τον βεγκανισμό), όπου η ηθική συρρικνώνεται και ταυτίζεται με την διατροφή όπου στιγματίζεται ως ανήθικη πράξη και  απάνθρωπη πράξη πλήρους σκληρότητας όπου υπάρχει κατανάλωση ζωικών προϊόντων. 

Τέλος η ασφάλεια ως τρόπος ζωής όπου το παιδί χάνει το Πρόσωπο του και γίνεται αντικείμενο ως σκυλί, το παιδί δένεται με λουράκι μετατρεπόμενο σε (πολύτιμο) αντικείμενο-παιδί, δεμένο με ένα λουρί με χειροπαίδες (δεν υπάρχει λάθος ορθογραφικό).

Το λουρί, οι χειροπέδες μια επανεισαγωγή του ομφάλιου λώρου. Όλες αυτές οι συμβολικές παραβάσεις & αντινομίες γίνονται με όρους Καλού. 

Δίχως  Διαλεκτικές Εικόνες[5], εμφανίζεται μια προσομοίωση κοινωνικού μετασχηματισμού, που αφήνει άθικτο το περιεχόμενο των σχέσεων εξουσίας, την λανθάνουσα προστακτική που αυτές εκφέρουν και αρθρώνουν. Η προστακτική  αλλάζοντας  Μορφή (ότι παλιά ήταν κοινωνικό περιθώριο), γίνεται τώρα ξανά κυρίαρχη κι εξίσου καταπιεστική, με την παλιά, νόρμα. Η αντίληψη της κυρίαρχης αντίθεσης στον Ιστορικό Υλισμό δεν είναι Μόνο μια στενή οικονομίστικη αντίληψη της εξουσίας του πλούτου (στην μορφή των μέσων παραγωγής) ή των προλετάριων, αναγκαστικά εμπόρων του χρόνου τους, εγκιβωτισμένοι στην μορφή της αναγκαστικής παροχής σωματικού ή πνευματικού μόχθου, της αναγκαστικά εμπορευματοποιημένης εργασιακής τους δυνατότητας.  Η κυρίαρχη αντίθεση ενάντια στον Καπιταλισμό, βρίσκεται στην συντριβή της Υποτέλειας. Στην κατάργηση κάθε Κυρίου που είναι ιδεολογικός Κύριος υπεράνω  του Νόμου. Στην επικράτηση του Νόμου ως Νόμο που αρνείται (αποτρέποντας) την θυσία της Διαφοράς.

 Στην εξάλειψη κάθε εξουσίας, κάθε  Προστακτικής ακόμα και αν αυτή εμφανίζεται στην μορφή της Προστακτικής του  Καλού ως αναγκαίο Κακό, όπου το Κακό εφαρμόζεται "στο όνομα του Καλού"[6].
Όπου κάθε άνθρωπος ενσαρκωμένος, πλήρες Ιστορικό Υποκείμενο, δεν θα φυτοζωεί αλλά θα ξεδιπλώνεται στην εκπλήρωση της ζωής και όχι καταδικασμένος σε μια ζωή υπό αναστολή ή σε ως εάν ζωή, μέχρι ο θάνατος να έρθει.

Διαφορετικά θα συνεχίζουν να εμφανίζονται στα δέντρα παράξενα φρούτα, απότοκα μιας τυφλής οργής που όσοι την γέννησαν θα κρύβονται μέσα στις σ(υ)κιές του Βιβλικού Αγρού, μιλώντας με διχαλωτή γλώσσα, δηλώνοντας αμέτοχοι στον φόνο...

Θέση II

"Στα πιο αξιoσημείωτα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ψυχής", λέει ο Lotze, "συγκαταλέγεται... δίπλα στην τόσο μεγάλη φιλαυτία σε επιμέρους ζητήματα, η γενική απουσία φθόνου κάθε παρόντος σε σχέση με το μέλλον". Αυτός ο συλλoγισμός μας δείχνει πως η εικόνα που διατηρούμε για την ευτυχία είναι πλήρως εμποτισμένη στο χρόνο, στον οποίο μας αποδόθηκε κάποτε η ροή της ίδιας μας της ύπαρξης. Το είδος της ευτυχίας που θα μπορούσε να μας προκαλέσει φθόνο, υπάρχει μόνο στον αέρα που έχουμε αναπνεύσει, με ανθρώπους στους οποίους θα μπoρούσαμε να μιλήσουμε, με γυναίκες που θα μπορούσαν να μας δοθούν. Με άλλα λόγια, η εικόνα που έχουμε για την ευτυχία είναι αδιάρρηκτα συνδεμένη με εκείνη της απoλύτρωσης. Το ίδιο συμβαίνει με την εικόνα του παρελθόντος, πράγμα που εισαγάγει την ιστορία στις υποθέσεις του. Το παρελθόν κουβαλάει ένα μυστικό δείκτη, που το παραπέμπει στην απολύτρωση. Δεν μας αγγίζει μήπως κι εμάς μια πνοή του αέρα που περιέβαλε τους προηγούμενούς μας; Δεν υπάρχει μια ηχώ αυτών που έχουν πια σιωπήσει, στις φωνές που φθάνουν σήμερα στα αυτιά μας; Δεν έχουν οι γυναίκες, για τις οποίες ενδιαφερόμαστε, αδελφές που δεν τις αναγνωρίζουν πια; Αν είναι έτσι, τότε υπάρχει μια μυστική συμφωνία μεταξύ των γενεών που πέρασαν και της δικής μας. Επειδή η άφιξή μας στη γη ήταν αναμενόμενη. Επειδή μας είχε δωριστεί, όπως σε κάθε γενιά που προηγήθηκε, μια ασθενική μεσιανική δύναμη, πάνω στην οποία το παρελθόν εγείρει αξιώσεις. Αυτές οι αξιώσεις δεν είναι δυνατό να ικανοποιηθούν με φθηνό τίμημα. Ο ιστορικός υλιστής γνωρίζει το γιατί.

Θέση VI

Ανασύνθεση του παρελθόντος δεν σημαίνει αναγνώρισή του "με τον τρόπο που υπήρξε πραγματικά". Σημαίνει το άρπαγμα μιας μνήμης καθώς αστράφτει σε μια στιγμή κινδύνου. Για τον ιστορικό υλισμό το ζήτημα είναι να συλλάβει μια εικόνα του παρελθόντος, καθώς αυτή εμφανίζεται απροσδόκητα στο ιστορικό υποκείμενο τη στιγμή του κινδύνου. Ο κίνδυνος απειλεί τόσο το περιεχόμενο της παράδοσης όσο και τους παραλήπτες του. Και για τους δύο είναι ο ίδιος: να γίνουν όργανα της κυρίαρχης τάξης. Κάθε εποχή πρέπει να κάνει τη δύσκολη προσπάθεια για την εκ νέου αρπαγή της παράδοσης από τον κoνφoρμισμό, που είναι έτoιμoς να την καταδυναστεύσει. Γιατί ο Μεσίας δεν έρχεται μόνο σαν λυτρωτής, αλλά και σαν νικητής του αντίχριστου. Το χάρισμα να αναζωπυρώνει τη σπίθα της ελπίδας στο παρελθόν έχει εκείνος μόvο ο ιστορικός που είναι απόλυτα πεισμένος ότι ούτε ακόμη και οι νεκροί δεν θα 'ναι ασφαλείς από τον εχθρό, εάν αυτός νικήσει. Και ο εχθρός αυτός δεν έχει πάψει να νικά."

πηγή

[1] Ευτυχώς φιλόζωοι ακτιβιστές αντιλήφθηκαν τις Διαφορές μεταξύ πραγματικότητα και φαντασίωσης. Οι οπαδοί πάλι αδυνατούν...
http://ellinikahoaxes.gr/2017/08/05/protofanis-diasirmos-politi-sto-facebook/
[2] Μπωντριγιάρ,  Σαγήνη, σελ 74
[3] με "δολοφόνους",  "καταδιωκόμενους και καταδιώκτες", "σφαγείς" είναι συγκεκριμένοι χαρακτηρισμοί που αναπαράχθηκαν με ευκολία μέσα στα social media.
[4] Μια βόλτα στα κοινωνικά δίκτυα και τους "διαλόγους" που αναπτύσονται γύρω από αυτά τα ζητήματα θα πείσει τα περί της μισαλλοδοξίας. Μια χαρακτηριστική φράση που συνάντησα ήταν "θιασώτες στυγνής ανθρωποκεντρικής ιδεολογίας...".  
[5] Έκφραση του Walter Benjamin συγκεκριμένα αναφέρει τον όρο ως Διαλεκτικές Εικόνες.
Ένας όρος που εμφανίζεται στο αδημοσίευτο έργο του "Passagenwerk" στ' αγγλικά γνωστό ως "The Arcades Project" .
Επίσης και  στο έργο του "Για την αντίληψη της Ιστορίας γνωστό στην Ελλάδα ως "Θέσεις για την Φιλοσοφία της Ιστορίας" εμφανίζεται η κρισιμότητα των εικόνων για στην Υποκειμενική και συλλογική αντίληψη του του Μεσιανικού χρόνου όπου η Πράξη οδηγεί στο Συμβάν της απελευθέρωσης. 
[6] "Για το καλό μου" που λέει και ο στίχος του Γιάννη Μηλιώκα