Κυριακή 25 Μαρτίου 2018

Αγριεύεις, αγριεύει η όψη σου ... Απουσιάζεις από σένα...

Δεν Ήσουν Ποτέ Εδώ [κάποιοι παρα-πέρα συνειρμοί]
You Were Never Really Here


Σκηνοθεσία Λιν Ράμσεϊ με τους: Γιόακιν Φίνιξ, Εκατερίνα Σαμσόνοφ, Αλεσάντο Νιβόλα, Τζούντιθ Ρόμπερτς





Τι συμβαίνει όταν υπόκεισαι σε πολλαπλά τραύματα; Όταν κάθε σου βήμα, κάθε σου κίνηση κάθε σου πράξη γίνεται αιτία κι αφορμή ενός τραύματος; Στο σώμα & και την ψυχή...

Αγριεύεις, αγριεύει η όψη σου ...
Απουσιάζεις από σένα...


Μια ταινία που το κάθε τραύμα έχει το τίμημά του και την συμβολή στην διαμόρφωση ενός ανθρώπου/υποκείμενου στην ιστορία. Ο αντιήρωας που ενσαρκώνει ο Γιοακείμ Φοίνιξ είναι ένας τσακισμένος άνθρωπος από τραύματα που εκκινούν πού νωρίς,

Η ταινία της Λιν Ράμσεϊ είναι μια από τις καλύτερες κινηματογραφήσεις, που σε συνδυασμό με την ερμηνεία του Φοίνιξ, το εξαιρετικό soundtrack του Jhon Greenwood των Radiohead, φτιάχνει μια ασφυκτική ατμόσφαιρα, ακριβή απεικόνιση της εποχής μας, μιας εποχής που ψάχνει απεγνωσμένα Πίστη & Ελπίδα.
Στα έρημα (υπερεγωτικά) τοπία/πεδία
Όπου θολώνει η διακριτότητα ανάμεσα σε ανθρώπους και πράγματα.
Στους ανθρώπους ο χρόνος εμφανίζεται με πυκνώσεις αραιώσεις. Είναι ο υπο-κειμενικός χρόνος, που επιτρέπει την δι-άρθωση της ιστορίας του Υποκειμένου/ανθρώπου. Επιτρέπει στον άνθρωπο να συσχετιστεί να διαλεχτεί με την ιστορία του. Η ιστορία εμφανίζεται με εικόνες. Η ιστορία κάθε ανθρώπου περιμένει τις ορθές λεζάντες, αυτές που δεν θα τον συγχύζουν, δεν θα τον κάμπτουν σε αέναους κύκλους.

Στο ανθρώπινο πεδίο του Υποκειμένου και το μη-ανθρώπινο πεδίο του Αντικειμένου.
Δεν υπάρχει Βλέμμα.
Δεν μπορεί να εμφανιστεί ούτε η είσοδος στην Όγδοη μέρα της Χαράς.
Όλα πνίγονται σε μια κατανάλωση του πόνου (μασκαρεμένο σε "άνευ όρων") - αγάπη.
Αγάπης με μορφή μόνιμης (εγ)κλήσης προς απολογία...

Η σύγχρονη εμφάνιση (μορφή) της αρχαίας παγανιστικής (κι αδιέξοδης) Μελαγχολίας.

Αφηγηματικά κλειδιά στην κινηματογραφική αφήγηση, είναι η χρονικές εικόνες, οι ακίνητες συμ-πυκνωμένες, παγωμένες εικόνες-σφήνες που παρεμβάλλονται στην αφήγηση που παρακολουθούμε. διάλογος είναι ελάχιστος η αφήγηση γίνεται μέσω εμφανίσεων κι εξαφανίσεων εικόνων...

Αυτά τα κλειδιά ορίζουν την πορεία που θα επέλθει μελλοντικά.

Εκεί που υπάρχουν αμφισημίες είναι στο σενάριο, την ίδια την ιστορία των τραυμάτων και της αναπόφευκτης επι-τελεστικότητας που αυτά έχουν στον άνθρωπο. Το κλείσιμο της ταινίας είναι συζητήσιμο, παρ' όλα αυτά είναι μια από τις ποιο επιδραστικές ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια, ταυτόχρονα από τις ποιο απαισιόδοξες...

Παρακάτω μια χαρακτηριστική σεκάνς (μαζί με την μουσική ) όπου η έξοδος γίνεται είσοδος-μετάβαση σε ένα ακόμα ασφυκτικό χώρο...



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το γάλα της Φορμόλης

Ευρισκόμεθα εμείς οι γιατροί προ ενός ασθενούς επί της χειρουργικής κλίνης, μικρέ ανθρωπάκο...[1] Ο Κάρολος είχε γράψει για τον νομοτελειακό...

Αναγνώστες